Groot is de droom van de NY-ers: this is not a city of reality, but of dreaming, staat er op posters die in de metrostations hangen. Zo droomden ooit de vele immigranten die via Ellis Island binnenkwamen van een beter leven in dit overzeese land. En zo is NY nog steeds een haven voor veel, veel verschillende gelukszoekers.
Eigenlijk is iedereen een beetje vreemdeling, las ik in een reisgids en zo voelt het ook: na een paar dagen voel je je net zoveel NY-er als alle anderen die zich van A naar B in Manhattan verplaatsen. Herhaaldelijk werd ons de weg gevraagd door andere vreemdelingen en leuk vonden we het, dat we aan het einde van de week de weg konden wijzen naar een of ander.
NY-ers zijn bezig met de toekomst. NY-ers willen graag de lucht in. En dat moet op Manhattan wel, want het hele eiland is al volgebouwd. Boven de grond de fiere skyscrapers, onder de grond het uitgebreide en snelle metrosysteem. De echte skyscrapers staan trouwens tegenwoordig aan de andere kant van de wereld, zo zagen wij in The Skyscraper Museum:
De toeristische trekpleisters: Empire State Building (deden we bij dag) en Top of the Rock (deden we bij nacht) gaven ons een prachtig uitzicht over de stad en haar plattegrond. 5th Avenue en 69th Street - wat is zo'n systeem van straatnamen toch makkelijk. En ook heel handig, om de tijd in te schatten bijvoorbeeld; zo loop je van 60th Street naar 70th Street precies even lang als van 70th Street naar 80th Street.
Voor de Twin Towers er waren was Empire State Building het hoogste gebouw van NY. Nu is het ESB weer, maar: zij staat daar fier om daarmee de slachtoffers van 9/11 te eren. Gebouwd in 1931, in de grote crisistijd, was ze destijds het symbool van hoop voor een nieuwe toekomst, waar de NY-ers samen aan werkten. In no-time werd het gebouwd: één verdieping per week (er zijn 102 verdiepingen).
De nieuwe Freedom Tower vordert inmiddels ook behoorlijk, al ligt door de economische crisis en de onenigheid tussen de architecten over hoe de toren er uiteindelijk uit moet gaan zien, de bouw wat achter op de planning. De toren zal 1776 voet hoog worden, het jaar van de onafhankelijkheid van de VS.
Economische crises gaan NY dus ook niet voorbij. En dat gaat gepaard met onvrede onder de bevolking; op Wallstreet spraken we met een aantal demonstranten die ons graag meer vertelden over de graaiers van Wallstreet, de dieven die het land regeren, de Amerikaanse slachtoffers in Irak, Afghanistan, etc.
Wat ook erg gevoelig ligt, hoewel je dat in de eerste instantie niet merkt, is de verhouding blank - zwart. In dit opzicht kwam de sfeer mij beter over dan in Nederland, waar discriminatie, althans in de politiek, aan de orde van de dag lijkt te zijn. In NY lijkt iedereen erbij te horen. Maar zo ervaart niet iedereen het.
Zo spraken we een paar mannen bij een demonstratie voor gelijke rechten van minderheden, vrouwen en zwarten, als het gaat om het vinden van een baan. Je huidskleur bepaalt je kans op werk, was hun boodschap.
En, vooral in Harlem, kon je niet om de discussie blank-zwart heen. Wij waren Harlem nog niet binnen gelopen, of werden geconfronteerd met het slavernij verleden. Opdat onze kinderen niet zullen vergeten hoe hun voorouders geleden hebben en waarvan zij zijn bevrijd. Maar er zijn nog veel stappen te gaan..
En de man die een pro-Mugabe poster op zijn auto had geplakt en graag even wilde vertellen, dat de kolonialistische blanken er de oorzaak van waren dat Zimbabwe in de ellende was terecht gekomen.
Of de verkoper van magneetjes met daarop mannen en vrouwen die van bijzondere betekenis waren geweest in hun strijd om gelijke rechten. Wij vertelden hem dat Gadaffi die dag gedood was en hij zei, dat de daders in de hel zullen komen. Dit is de zoveelste leider die door blanken wordt vermoord, wie is de volgende? Zelf kwam hij van Grenada, in 1983 o.l.v. Ronald Reagan bezet, hun president werd vermoord en als hij nu naar jaren nog wel eens terugkomt in zijn geboorteland, dan ziet hij wegen, gebouwen, maar geen mooie natuur meer, geen vogels, geen bloemen... alles wordt kapot gemaakt.
Een interessante en veelzeggende story. Ik was blij dat wij dit stukje NY ook nog even hadden meegepikt.
Nog een laatste minority wil ik graag even noemen. De Joodse bevolking van NY. Op sommige plaatsen eerder majority dan minority. Vooral in de dierentuin, he Ruud;-)?
De Joodse lobby is groot in de VS. Daarvan getuigt ook deze plaat in de metro, in Nederland heb ik zo'n poster nog niet zien hangen.Nog een laatste minority wil ik graag even noemen. De Joodse bevolking van NY. Op sommige plaatsen eerder majority dan minority. Vooral in de dierentuin, he Ruud;-)?
Over NY is veel te verhalen, heel veel. Teveel voor een kort verslag. Voor museumliefhebbers is NY een waar paradijs. Wees wel op je hoede, want zoveel moois bij elkaar, en dan heb ik het alleen nog maar over Metropolitan Art Museum, daar moet je wel tegen kunnen. Het is rich, rich, rich, zei een dame daar. En ik had er geen woorden voor, zoveel moois is daar te zien. NY is groots.
Groot, groter, grootst. Het eten. Het drinken. Een halve liter koffie is maatje small en 3/4 liter cola is maatje regular. Een hamburger kan prima dienst doen als ontbijt en naar vitamienen moet je echt op zoek. Gelukkig waren er de straatverkopers uit Bangladesh, Marokko etc. met hun prachtige fruitkarren. Zo konden we weer in onze basic needs voorzien én gelijk weer een leuk praatje maken. En dan de sizes van de mensen zelf. Echt, er is een groot verschil tussen de VS en Europa. Voor XXXXL moet je echt in de VS zijn.
Tenslotte, het was gewoon ook super leuk, met Ruud op Times Square.
En met heel veel andere mensen en dingen...
BYE BYE NY!! SEE YOU AGAIN!!
