Kerst 2015 in Cuba

In de kerstvakantie van 2015 ben ik met Zadok naar Cuba geweest. Een land dat al heel lang op mijn wensenlijstje stond. Het werd de hoogste tijd om deze wens te verwezenlijken, want nog maar een paar dagen en Zadok wordt 2 jaar (op 2 januari), wat zoveel betekent als een extra vliegticket kopen..

Ik heb zelden zo lang op mijn koffer moeten wachten als na aankomst op Havana. Midden in de nacht, honderden passagiers, bloedwarm en dan per keer met tussenpozen van zeker een kwartier komen er 5 koffers op een band die daarvoor speciaal gaat draaien. Het bleek dat er iets mis was met één (van de twee denk ik dan?) bagagekarretjes. Ik kon mijn ogen dan ook niet meer geloven toen ik uiteindelijk mijn oude en vooral zeer vertrouwde backpack aan zag komen.

Geeft toch niet dat het even duurt...?

Bovenstaand kaartje is niet superduidelijk, maar de belangrijkste plaatsen op mijn route staan er op.
Te weten: Havana - Vinales - Havana - Trinidad - Sancti Spiritus - Santa Clara - Varadero - Havana.

De vallei van Vinales staat bekend als één van de mooiste gebieden van Cuba. De vallei behoort tot het Unesco Werelderfgoed. De beste tabak ter wereld wordt er geproduceerd.

Onderweg naar Vinales één en al platteland - hier één van de vele ossenwagens.

Een pad langs de kant van de weg om een ossenslee (dus een kar zonder wielen!) doorheen te trekken.

Een tabaksplantage.

Cuba is een openlucht kinderboerderij.

Vinales, een prachtig (toeristisch) stadje..

- met een heuse sheriff!! - waar is Lucky Luke? -

.. en een mooi buitengebied.

Na Vinales vervolgen we onze reis en wel naar Trinidad. Trinidad behoort ook tot het Werelderfgoed. Zodra het donker is en je net een straatje buiten het historische centrum zit, waan je je in de Middeleeuwen. De tijd heeft hier compleet stil gestaan. Er is geen straatverlichting, dus het is er heel donker, de straten zijn onverhard en slecht. Koeien, paarden, honden en poezen, zijn er meer op straat dan wandelaars. Ik vond dit echt een bizarre ervaring. Doordat het zo donker was, voelde het gewoon onprettig.
Gelukkig hadden we, zoals elke nacht in Cuba, een heel fijne Casa. De casa particulars zijn voor zo'n 25 CUC per nacht te reserveren. Je hebt dan een mooie kamer met vaak een inpandige douche en in de ochtend wordt voor een paar CUC extra, een overheerlijk en oververs ontbijt geserveerd. Dat wil zeggen: met veel fuit, verse koffie, vers brood, eigen gemaakte kaas en een eitje. Het leukste is, je bent bij de Cubanen in huis. De registratie van de gasten wordt erg nauwgezet en na aankomst als eerste gedaan. De Cubanen moeten nl een zeer hoog percentage van hun inkomsten aan de overheid afdragen. Ik kreeg de indruk dat er aan het in gebreke blijven, nogal nare consequenties kunnen zitten.

Een winkel met volle? schappen in Trinidad.

Trinidad is echt leuk!

Hier naast de paard en wagens ook nog veel Amerikaanse bolides!

Even op z'n westers een erg duur drankje tussendoor.

In Cuba zijn er twee geldsoorten in omloop. De eerder genoemde CUC, die ongeveer een waarde heeft van €1. En de Cubaanse peso, de CUP, waarin de Cubanen zelf worden uitbetaald en waarin hun boodschappen zijn geprijsd. De waarde is ongeveer €1 = CUP 25. Een drankje op een terras voor CUC 3, is voor Cubanen absoluut niet te betalen. Als toerist heb je het gevoel dat je veel te veel betaalt, gezien dit ongeveer gelijk staat aan CUP 75 en een Cubaan gemiddeld per maand CUP 450 verdient. Enfin, als het zo warm is, ben je blij dat je ergens een drankje kunt scoren.

In de Casa kun je ook eten als je wilt. Tafeltje dekje!

Bedtijd in de Casa.

In Trinidad is een klein museum te vinden, dat herinnert aan de Revolutie. Een zeer interessante periode uit de geschiedenis, die nog springlevend is in Cuba. Overal in het land staan borden, zie foto's verderop in deze blog, die de revolutie vereren.

''De Cubaanse Revolutie was een revolutie in de eilandstaat Cuba. De revolutie werd geleid door Fidel Castro en diens Beweging van de 26ste Juli en culmineerde op 1 januari 1959 in de val van de dictator Fulgencio Batista en de vestiging van een communistisch regime. Che Guevara was een lid van Fidel Castro's Revolutionaire Beweging van de 26e juli.'' (Bron: Wikipedia)

Het pronkstuk in het museum is de slaap/hangmat van El Comandante ~ El Che.

Mijn kleine commandant in het museum.

Na Trinidad vervolgen we onze weg door de suikerplantages richting Sancti Spiritus. Het is heel mooi weer en vanaf een uitkijkpunt hebben we een heel mooi uitzicht over een suikerplantage. Het is raar, maar je kunt je zo voorstellen, hoe het in de tijd van de slavernij eruit heeft gezien. Waarschijnlijk niet anders dan nu. Je voelt ook hier het verleden.

Een machine om suikerriet te persen.

Een wachttoren, die werd gebruikt om slaven in de gaten te houden,

om te voorkomen dat zij zouden vluchten.

Een kokosdrankje.

Sanci Spiritus stelt heel weinig voor. We rijden dan ook direct door naar de volgende (historisch) bestemming: Santa Clara. In 1997 werd Santa Clara wereldnieuws, omdat de beenderen van de in Bolivia vermoorde Che Guevara hier in voor hem gebouwd mausoleum werden bijgezet.
In Santa Clara werd ook de Revolutie beëindigd.

''In de laatste decemberdagen van 1958 vochten de Revolutionaire Troepen van Che Guevara hier een beslissende slag uit met de manschappen van dictator Fulgencio Batista, die een gepantserde trein (Tren Blindado) naar Santa Clara had gestuurd om zijn troepen te ondersteunen. De trein werd nabij het station van Santa Clara met een bulldozer tot staan gebracht, de lading wapens kwam in handen van El Che en zijn mannen, en de overwinning van de Revolutie was een feit. In de vroege uren van nieuwjaarsdag 1959 ontvluchtte Batista de hoofdstad Havana, nadat ook Santiago de Cuba gevallen was. Een paar dagen later trok Che met Camilo Cienfuegos Havana binnen, op 8 januari 1959 op de voet gevolgd door Fidel Castro.''

Bij het mausoleum.

Muurtekening in de stad.

In Santa Clara hadden we de tijd van ons leven - zogezegd - doordat we het zo troffen met de gastvrouw/-heer in onze Casa. We waren daar precies met Kerst. Onze gastfamilie, die voornamelijk uit artsen bestond, had zelf ook een week kerstvakantie. Zij hadden dus ook lekker vrij en vroegen of wij zin hadden om mee te gaan naar familie op het platteland. Natuurlijk, zoiets sla je niet af. Na een rit en een wandeling door de bush, kwamen wij bij een boerderijtje waar de aanwezige familie al bezig was het varken te roosteren, dat later onderdeel van de maaltijd zou worden. Wij vermaakten ons ondertussen met paardrijden en bordspelletjes en dat afgewisseld met een biertje.

Sara is de dochter des huizes, zij studeert voor arts en bezorgt Zadok een onvergetelijke ervaring.

Rummicub (met Rum?)

De maaltijd..

Een groet aan onze lieve gastouders.

Na Santa Clara reden we een lange route, met een leuke stop onderweg. Het rijden was trouwens intensief voor mij. De wegen, ook de snelwegen, waren slecht. Mijn auto was slecht (ik moest het stuur goed vasthouden, anders week ik uit) en Zadok had geen autostoeltje, hij zat los achterin, ik moest hem dus ook nog met één hand op zijn plek houden. Maar ik was o zo blij dat ik een auto had. Zonder auto was ik nergens gekomen met Zadok en mijn spullen. Je wilt niet weten hoeveel Cubanen er langs de weg staan te liften en hoeveel Cubanen er op één vrachtwagen of in één bus passen!

De stop onderweg was in een plaatsje waarvan ik de naam niet meer weet, maar waarvan ik mij herinner dat er érg veel paard en wagens reden en de barren er erg aftands uitzagen.

Tel het aantal paard en wagens op deze kruising.

De bar is zeker zo oud als de man aan de bar.

De naam van de bar.

Een aardige winkeljuf.

Een strak interieur in dit restaurant, alleen het hoognodige.

Via Varadero, maar daar heb ik geen foto's gemaakt, want dat is een opgespoten schiereiland dat helemaal is ingericht op het toerisme en daar is dus niets Cubaans of leuks aan, komen we aan in Matanzas. In Matanzas zou het Nederlandse hart sneller moeten gaan kloppen. Ik werd er door een alleraardigste neger op attent gemaakt dat er in het historisch museum tekeningen hangen van de verovering van de Zilvervloot en dat er zelfs een standbeeld van Piet Hein aan de baai staat. Hij stapte vervolgens in mijn auto (waar hij tot aan Havana in bleef zitten) en wees mij deze bijzondere historische plekken. Hij was erg onderhoudend, dus we hadden een leuke reis naar Havana.

''De Slag in de Baai van Matanzas was de verovering van de Spaanse Zilvervloot die Piet Hein

beroemd maakte.''

Piet Hein, zijn standbeeld is klein.

Heb je van de Zilvervloot wel gehoord?

Weer in Havana aangekomen, resten ons nog twee dagen. Havana is een stad waarvan de naam erg tot de verbeelding spreekt. En ik moet zeggen, het is helemaal waar. Havana is betoverend. Je moet de stad wel ontdekken. Er is veel dat herinnert aan de koloniale tijd, er is veel in verval, er rijden nog prachtige Amerikaanse sleden rond (meestal verbouwd tot taxi) en de stad is tot 's avonds laat één en al leven. De mensen leven op straat. Er is veel muziek. De sfeer is ontzettend relaxed. Er zijn mooie musea, zeker voor wie van historie houdt. En er is geen overbodige luxe en dat voelt weldadig aan. Echt, daar rust je van uit. Ik ben daar ook een paar kilo afgevallen, zonder dat ik honger had. Dat is natuurlijk mooi meegenomen. De mensen zijn wel arm in Cuba, al lijden ze geen honger. Doodnormale artikelen zoals toiletpapier kunnen zomaar schaars zijn. Met één pakje vochtige toiletdoekjes zag ik dan ook meerdere mensen in de rij voor de kassa staan. Je ziet overigens hele lange rijen voor de kassa staan, want alle aanschaffen worden nog handmatige opgeschreven, waarna met een rekenmachine het totaalbedrag wordt uitgerekend. Dit is denk ik ook de reden dat mensen buiten moeten wachten tot er weer iemand naar buiten is gegaan en er weer plek is in de winkel.
Nog een paar Havana-plaatjes:

De revolutie viert nog hoogtij in Havana.

Groeten van Fidel.

Groeten van Raúl.

Het onlangs geopende gebouw van de Amerikaanse ambassade aan de Malécon.

Museum voor Ernest Hemingway, de schrijver die in dit hotel en vaste kamer had.

Hotelkamer is nu museum.

Midden in het stadscentrum van Havana, op het meest drukke toeristische punt, was een ijssalon. Ik bestelde daar iets van de kaart, dat hadden ze niet. Het bleek dat ze twee soorten ijs hadden: chocolade en banaan. En drie verschillende coupes: 1 bolletje banaan en 2 bolletjes chocolade, 2 bolletjes banaan en 1 bolletje chocolade of 1 bolletje chocolade en 1 bolletje banaan.

De ijscoupe.

Laatste middagje.

Ons laatste ontbijtje!

Ik kan Cuba aan iedereen aanbevelen! Ik heb er eigenlijk maar een klein stukje van gezien. Maar de sfeer is zo uniek, dat moet je hebben meegemaakt. De vraag hoe lang nog? wordt al lang gesteld. En erg snel lijken de veranderingen die er zeker aan zitten te komen, toch nog niet te gaan in Cuba. Voor de Cubanen wellicht wel jammer, voor de nieuwsgierige reiziger, geeft het nog wat respijt.

Cuba, I wish to come back!