Egypte - hedendaags toerisme

Deze korte impressie is geschreven op de laatste dag van mijn reis naar Egypte, in de meivakantie van 2013, dus in de tijd dat Morsi nog president was. De groep was 's ochtends al naar huis gegaan en ik vertrok een paar uur later. Ik had dus heerlijk de tijd om op een terrasje en tijdens een wandelingetje het land de revue wat te laten passeren...

In Egypte zit je om 8u 's ochtends op een terrasje. En dan drink je thee met een hoop suiker. De zon is hier in Caïro om 8u lekker. Maar in het zuiden, in Aswan, is het al bloedheet 's ochtends. In Alexandrië is het de hele dag wel lekker, maar ook in Caïro is het overdag bloedheet. Je drinkt liters water als 'foreigner', maar de Egyptenaren zelf zijn er helemaal aan gewend.
In Egypte zie je om 8u 's ochtends op een enkele vrouw na, alléen maar mannen op straat. Egyptische mannen begrijpen een westerse vrouw die alleen op straat loopt niet, zo lijkt het. Ik krijg geen boze blikken, maar bevreemde. Ik snap het effect van mannen-niet-aankijken nu wat beter. Ze kijken nl erg naar je en als je gaat terugkijken is er gelijk sprake van een onprettige manier van oogcontact. Je verwordt tot een object. En je bènt ook een rariteit. Er zijn nauwelijks toeristen en degenen die er al zijn, zijn met een georganiseerde tour.

In Egypte praat iedereen over politiek en over de revolutie. Vóor de revolutie was dat niet het geval, maar politiek is wat de minds nu bezig houdt. Het is crazy in de ogen van de mensen, voorheen waren Osama bin Laden, Iran en de Moslimbroeders de bad guys en nu leveren ze (de MB) de president! Hoe kan de bevolking dit op een rijtje krijgen? Mubarak is weg, daar is iedereen, op een enkeling na, blij om. De enkeling die wil dat Mubarak terug komt (of  dat hij er nog was) doelt er op dat het leven toen economisch gezien beter was. Maar over dat laatste zijn ook Mubarak's tegenstanders het eens. Over de Moslimbroeders hoor je eigenlijk geen positiefs. Het meest positieve is dat ze een kans moeten krijgen. Dat we (de Egyptenaren) een paar jaar geduld moeten hebben. Vooral hoor je de klacht dat ze geen verstand van politiek hebben en geen ervaring om een land te besturen. De verkiezingen zijn oneerlijk verlopen, er zijn stemmen 'gekocht' en er is geronseld, daarom komen er herverkiezingen, maar wanneer, dat weet niemand. Politie, anders dan verkeersregelaars, zie je nauwelijks op straat. En als je er één ziet, bijvoorbeeld bij een attractie, dan geef je hem een grote mond en schreeuw je net zo lang tot je je zin krijgt (wat ik meemaakte).

Een rustig protest op het Tahrir plein

Je betaalt altijd teveel in Egypte.... In Nederland zijn er mensen die zogezegd niet met geld om kunnen gaan. Begrijpen ze de waarde niet misschien? In Egypte overkomt je hetzelfde. Je hebt 2 prijzen, toeristische en 'Egyptische'. Voor ons zijn de toeristenprijzen al heel laag. Als je onderhandelt en op een acceptabele prijs uitkomt voor jezelf, dan is de Egyptische prijs waarschijnlijk de helft daarvan. Een voorbeeld, voor een fles mineraalwater van 1,5 liter betaalt een toerist €0,50, een Egyptenaar €0,20. Het verschil lijkt miniem, maar is relatief wel groot, 2,5 keer zoveel!
.....Maar de fooi die je betaalt is altijd te weinig. Waardoor je altijd met een rotgevoel weggaat. Al houd je je aan 10% zoals in de reisgidsen staat, dan nog hoor je: it's nothing! Je wordt geacht overal fooien voor te geven. Aan de andere kant, of misschien wel daarom, zijn de Egyptenaren erg blij met je komst: Welcome in Egypt! hoor je o, zo vaak.

De thee is op. Ik ga een rondje lopen.
Café Riche, een politiek en historisch café in down town Caïro, blijkt nog dicht te zijn en daarmee ook van buiten onzichtbaar. Grote rolluiken belemmeren elk zicht op het café. In Egypte raak je je richtingsgevoel snel kwijt. Alle winkeltjes lijken op elkaar, zeker met dichte rolluiken. En als je het Arabisch niet beheerst, heb je al helemaal weinig herkenningspunten.

Café Riche

Ik wandel verder en passeer, op zoek naar een mixed fruit cocktail, de Armeens Katholieke kerk. De kerk is open, wat heel normaal is in het Midden Oosten, i.t.t. in Nederland, waar de kerk alleen op zondag tijdens de diensten open is. Ik ben de enige binnen. De banken zien er uitnodigend uit. Ik ga even zitten en de neiging te gaan bidden en mediteren komt vanzelf. Wat een rust hier, weldadig. Balsem voor je ziel. Het is goed nabij God te wezen, de woorden van de apostolische geloofsbelijdenis komen vanzelf naar boven: ik geloof in één heilige, katholieke, christelijke kerk, de vergeving der zonden, wederopstanding van de doden en een eeuwig leven.

Armeens katholieke kerk

Tot zover de impressie... een taxi wacht op me en neemt me mee naar de luchthaven van Caïro. Verontrust over de onrust in deze smeltkroes, laat ik Egypte weer achter me.