De kinderen van Peshawar

Mijn hart breekt vandaag .. om de kinderen in Pakistan.. en in Syrië...

(deze blog heeft niet met reizen te maken, maar komt wel voort uit het feit dat ik door de genoemde landen gereisd heb en het me daarom zo aanspreekt)

Er is niets nieuws onder de zon, zegt de Prediker. Maar ik weet het niet. Is er eerder een jaar geweest waarin we getuige waren van zoveel leed dat mensen elkaar hebben aangedaan? Als we geen ooggetuigen waren geweest, wat we dankzij de media zijn, dan zouden we het voor onwaarschijnlijk gehouden hebben wat er is gebeurd dit jaar.
In Syrië onthoofdingen, zelfs van kinderen. Vrouwen en ook kinderen die als slaaf verkocht worden. En dan vandaag als dieptepunt de moord op de kinderen in Peshawar.

Nee, er is geen nieuws onder de zon. De kinderen die aan de Moloch werden geofferd. De kindermoord van Bethlehem. De kinderen die omkwamen in de Sjoah. Eindeloos is de rij.

Het is bijna Kerst. Het Kind in de kribbe is ook de Man van smarten aan het kruis. God is mens geworden om de in-slechte mens te redden. Om te zeggen: laat de kinderen tot Mij komen. Dit is het enige uitzicht in de duizelingwekkende werkelijkheid van deze tijd.

''And our eyes at last shall see Him,
through His own redeeming love;
(..)
We shall see Him; but in heaven,
Set at God's right hand on high;
Where like stars His children crowned
All in white shall wait around.''

De kinderen van Bethlehem, de kinderen van Aleppo, de kinderen van Peshawar.

(uit: Once in royal David's city; vanaf min. 1.35. 
https://www.youtube.com/watch?v=8xeZOnW2v6k&feature=youtu.be)

De kinderen spelen (nog/weer) in Aleppo.
Het meisje rechts verloor beide benen bij een granaatinslag.