Deze zomer ben ik DOWNUNDER geweest. Een 5-weekse Avantareis
naar de andere kant van de wereld. Om precies te zijn, naar Australië en Nieuw
Zeeland, van 16 juli - 18 augustus 2012.
Australië, het land
van de Aussies en van de Aboriginals. Van de Harbour Bridge en het Operagebouw
in Sydney, van Uluru, de prachtige rode rots uit de Dreamtime van de
Aboriginals, de Outback en de ruige kusten, de natuurparken en van heel veel meer.
Nieuw Zeeland, het land met die mooie, aan Nederland denkende naam. Net als Australië, een land van immigranten, maar ook met een zelfbewuste Maori bevolking. Niet te vergelijken veel kleiner dan Australië, maar met 2 eilanden en een spectaculair, afwisselend landschap.
Downunder
De andere kant van de wereld, downunder, weer een
reisdimensie die ik nog niet kende. Waaraan merk je nu dat je aan de andere
kant van de wereld zit?
Het seizoen: in Australië en in Nieuw Zeeland is het winter. Hoewel we dit wel wisten, waren we daar toch niet heel goed op voorbereid. Vooral in Australië waren de eerste week de temperaturen ’s nachts erg laag. Minus 8 was ons minimum en ik kan vertellen dat dat best koud is als je in een tent ligt. De eerste week waren we dan ook nogal bezig met het aanvullen van de inhoud van onze rugzak. Bijna iedereen kocht wel een extra slaapzak, of extra (thermo) ondergoed. In Nieuw Zeeland was het tegen onze verwachting in, minder koud. Het regende wel regelmatig, dat was onder andere ook de reden dat het minder koud was. Door de regen hebben we veel contact gehad met de bevolking (zie het kopje gastvrijheid). Dat het winter is, betekent ook dat het om 6 uur ’s avonds al pikdonker is. Om de dag goed te benutten, stonden we daarom elke ochtend om half 6 op. Hulde aan de groep, die zich hier naar voegde! We konden zo om half 7/7uur gaan rijden, afhankelijk van of we al ontbeten hadden, of dit onderweg nog gingen doen.
De fatale kust
Als je het nog niet weet, dan is het echt gaaf iets meer te
weten over de geschiedenis/ de kolonisatie van Australië. De eersten die aan
land gezet werden in Australië, waren geen mensen met een retourticket. Vanaf
1780 zijn er door de Engelse kroon 160.000 mensen tegen hun zin, gedeporteerd
naar Australië. Tot die tijd was het land bevolkt door wat later
genoemd zijn, de Aboriginals. Er zijn wel eerder Europeanen aan land geweest,
ook Nederlanders, maar degenen die echt een plan met Australië hadden, waren de
Engelsen. Eind 18e eeuw puilden de gevangenissen uit in Engeland. De
enorme bevolkingsgroei en de daarmee gepaard gaande armoede brachten grote
problemen mee, onder andere vervaagde de grens tussen het dijn en het zijn en
om dit alles in de hand te houden, stonden er op diefstal zware straffen. Door het
stelen van een brood belandde je bijvoorbeeld in de gevangenis. Eigenlijk had
je de doodstraf verdiend, maar om deze uit te voeren, dat ging de regering toch wat ver en daarom zocht zij naar een andere oplossing. Omdat de
Engelsen ook graag de macht over de zee hadden, dachten zij door de kolonisatie
de zeeën rond dit continent te beheersen en ook dachten zij dat dit land wel eens
profijtelijk zou kunnen zijn voor de handel. Het was dan ook de bedoeling dat de
gedeporteerde gevangenen dit land zouden opbouwen. Met veel verschillende
bekwaamheden en verschillende leeftijdsgroepen, zonder motivatie en met honger,
was het een zootje ongeregeld, ongeveer op de plek waar nu Sydney ligt. Als je
hier meer over wilt weten, lees dan het prachtige boek: de fatale kust, van
Robert Hughes.
In het land zie je een leuke mix van cultureel erfgoed van
de Aboriginals en de immigranten. Veel woorden, zoals plaatsnamen, hebben 2
benamingen. En andere woorden zijn weer verbastering van Aboriginal -en de nieuwe
taal.
Kangoeroe
Ik versta je niet, dat schijnt de oorspronkelijke betekenis
van het woord kangoeroe te zijn, uitgesproken door een Aboriginal, toen
kapitein James Cook in 1770 aan hem vroeg, welk dier hij zag en dat hij totaal niet
herkende of ergens mee kon vergelijken. Dat laatste was ook mijn ervaring toen
ik de eerste kangoeroe zag. We waren natuurlijk al een paar dagen op zoek naar
de eerste kangoeroe, toen ik ineens in mijn ooghoek iets onbekends zag. Ik wist
zeker dat ik het nog nooit eerder had gezien en dat het geen hert, ree was of
iets dergelijks, terwijl het wel die kleur en ongeveer dat formaat had. En ja
hoor, de eerste kangoeroes vanuit de verte. Heel bijzonder natuurlijk! Gelijk
werden de eerste foto’s van deze springers gemaakt. We waren helemaal opgetogen!
Direct daarna vertoonde zich
er ineens een aan ons in vol ornaat. Zie de foto hierboven. Hij/zij ging er echt voor staan, heel
vriendelijk natuurlijk! Daarna hebben we er nog heel veel gezien, en elke keer
was het toch weer opmerkelijk. In het donker liepen ze ook op de weg, helaas
kon ik een keer een kangoeroe niet ontwijken. We zagen ook een keer een heel
ander soort, klein en donker, maar die konden we niet op de foto krijgen.
Route door Australië
De eerste week hebben we gereden van Sydney naar Grafton,
door het binnenland, richting het Noorden.
Onderweg bezochten wij het
fantastische park “the Blue Mountains”, en ook andere mooie parken, met
tropische regenwouden. We merkten dat Australië eigenlijk een aaneenrijging van
natuurparken is.
Tijdens het weekend waren we bij
de zeer gastvrije familie Wallis in Grafton, oftewel: Johanna en Keith, met
dochter en kleinzoon Aleida en Brandon en met pleegzoon Abraham. Een heel
bijzondere familie, met veel verhalen. Johanna praatte honderduit. Johanna is
als kind geëmigreerd naar Australië, met haar ouders, vlak na Wereldoorlog II,
omdat in Nederland alles kapot was, ook de winkel van haar vader. De overheid
subsidieerde destijds emigraties als deze. Zij kwamen terecht in het Westen van
Australië, maar omdat zij zich thuis voelden in de Free Presbyterian Church of
Scotland in Grafton, besloten zij om zich aan de Oostkust te vestigen. Hier
wonen zij inmiddels al weer heel lang en hier zijn hun kinderen en pleegkinderen
opgegroeid. Abraham, die wij ontmoetten, is een zoon van een pleegdochter van
Johanna en Keith; een Aboriginal meisje, dat van de één op de andere dag haar
pleegouders verliet, om te gaan wonen bij haar volksgenoten, met wie zij zoveel
verwantschap voelde. De gastvrijheid bij deze familie was enorm.
Na het weekend in Grafton, reisden we terug langs de kust
naar Sydney, waar we onze bus inwisselden voor 2 auto’s en waar we gelukkig, na
een week, de tas van Leanne konden ophalen. Na een nachtje luchthaven,
vertrokken we de volgende dag richting Broken Hill, volgens de reisgidsen het
begin van de Outback. In Broken Hill konden we gelukkig Nico oppikken, die een
week later zou komen, en vanwege een vertraging ons met een binnenlandse vlucht
was nagevlogen. Bij het vliegveldje in Broken Hill, bezochten wij de hangar en
de expositie van de Flying Doctors, erg leuk om te zien!
Boven Broken Hill ligt een ontzettend leuk
mijnwerkersstadje, Silverton. Een stadje dat ook ontdekt is door de filmwereld,
of daarom zo leuk is, dat kan ook natuurlijk. We maakten hier een prachtige
wandeling in het ochtendzonlicht.
Daarna is het tijd voor de echte Outback, we gaan de
Flinders Ranges in. Een prachtig natuurgebied, met veel kangoeroes, vlinders,
vogels, prachtige bergen, kortom een schitterend landschap.
We trekken nog verder het binnenland in, en zijn het weekend
in Marree, een plaatsje midden in de Outback, aan de Oodnadattatrack, een van
de beroemde tracks in Australië. We zetten onze tenten op bij een leuke pub,
waar de plaatselijke bevolking en een enkele reiziger, hun maaltje verorberen.
In Marree wonen volgens de Lonely Planet 5 mensen en 2 ezels. Dat klopt niet helemaal,
maar geeft wel aan hoe weinig mensen hier wonen. Vroeger was het plaatsje
bereikbaar per trein, toen was het nog een levendige handelsplaats. Maar sinds
de Oodnadattatrack is aangeled, is het belang van Marree afgenomen. Er staat in
het plaatsje nog een restant van een oude trein. Wat een rustig weekend hebben
we hier! We ontdekken hier ook hoe we met weinig middelen heerlijk kunnen
barbecuen! De bbq-trend is gezet!
Maandag vroeg in de morgen, rijden we over de
Oodnadattatrack via William Creek naar Coober Pedy. In William Creek kost de brandstof $2,30 per liter, kun je nagaan hoe afgelegen we hier zitten.
Coober Pedy is voor ons het eindpunt van
de reis de Outback in. Een zwerm wit-rode vogels neemt afscheid van ons:
Het is tijd om weer naar het zuiden af te zakken. Via Adelaide
bereiken we de zuidkust. We verheugen ons op de Great Ocean Road!
De afstanden zijn lang en de dagen zijn kort in Australië…
we komen net op tijd aan bij de Twelve Apostles, om bij het prachtige licht van
de ondergaande zon, deze rotsblokken die zo majestueus uit de oceaan verrijzen
te zien en uitgebreid te fotograferen. Ook inspireert al dit moois tot
uitgebreide fotosessies van onszelf..
We hebben nog één dag om te genieten van de prachtige
zuidkust en dan is het tijd om weer richting Sydney te gaan. We rijden via Melbourne
omhoog en leggen zo een grote afstand ineens af. We kamperen nog een laatste
nachtje met z’n allen en dan is het de volgende dag tijd om de auto’s weer leeg
te halen, de spulletjes uit te zoeken en te verdelen, zodat iedereen ook zijn
verloren geachte spulletjes weer in bezit heeft.
En dan is daar: the end of the first part of the trip! We moeten afscheid nemen.. Vier mensen gaan naar huis, met vijf gaan we door. We gaan
nog verder van huis..
Route door Nieuw
Zeeland
Het is nog 3 uur vliegen naar Christchurch en het
tijdsverschil neemt met 2 uur toe.
We zullen een paar dagen op het Zuidereiland rondtrekken en
daarna anderhalve week op het Noordereiland. Het weekend brengen we door in
Hanmer Springs, in een hostel dat we hebben kunnen boeken via Tristan, een
Nederlandse jongen en een kennis van Arjo onze reisgenoot. Deze nacht is het
erg koud, de volgende dag zien we dat doordat er een dikke laag ijs op de ramen
van onze auto’s zit. Gelukkig sliepen wij hoog en droog. Hanmer Springs is een
ontzettend leuk plaatsje in de bergen, het is een wintersportplaatsje, we
bevinden ons dan ook ineens in een wintersportsfeer. Gek, in onze zomervakantie
en wij zonder ski’s ;).
We hebben een lekker rustige zondag, we bezoeken een
plaatselijke kerk en gaan ’s avonds op bezoek bij Tristan en Yoko. Tristan
geeft ons nog tips over wat we op het Noordereiland kunnen doen.
's Maandags passeren we het mooiste bos dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Sprookjesachtig, mysterieus!
Op woensdag gaan we met de ferry van Picton naar Wellington.
De eerste trip die we op het Noordereiland maken, is die naar Cape Pallisser.
Wat is het hier ontzettend mooi. Het weer zit niet meer, of juist wel: het
regent en waait, maar wat geeft dat een mooi, ruig beeld van deze verlaten
kust. De weg is prachtig en verlaten en op het uiterste puntje belanden we bij
een zeerobbenkolonie die hier zijn thuisbasis heeft. Het is een prachtig
gezicht om deze robben van zo dichtbij te zien .We beklimmen ook nog de
vuurtoren en maken een wandeling. Een hoogtepunt, deze dag!
Omdat het regelmatig regent in Nieuw Zeeland, waardoor het
helemaal niet koud is!, hebben we moeite om ’s avonds een droog plekje te
vinden voor onze tent. Dit nadeel heeft weer een voordeel…
Gastvrijheid
We hebben veel gastvrijheid genoten. Als het namelijk te nat
was om de tenten ergens neer te zetten, vroegen we bij mensen of zij voor ons
een droog plekje hadden. Dat betekende dat we 4 keer bij mensen thuis hebben geslapen.
De gastvrijheid was ongelofelijk. Vooral de eerste keer dat je deze gastvrijheid
meemaakt, heb je daar geen woorden voor, zo verrassend en overweldigend is het.
We sliepen een keer bij een boerenechtpaar, waar we gebruik mochten
maken van de woonkamer, de douche, de keuken, met koffie, thee en koek. Voor Trudy en Petra was er zelfs een bed!
We sliepen een keer bij een echtpaar met een dochter, waar we gebruik mochten maken van de bbq, zodat we onze mosselen konden koken in ons pannetje, in witte wijn en met knoflook;).
We sliepen bij de familie Evers in Masterton, die we overvielen door rond etenstijd te komen, maar toch was er een uurtje later een lekkere maaltijd voor ons, mochten we ’s avonds mee naar een muzikale avond en konden we in de woonkamer slapen. Leuk al die slaap-herinneringen! En dat dankzij al die vriendelijke mensen!
We sliepen bij de familie Evers in Masterton, die we overvielen door rond etenstijd te komen, maar toch was er een uurtje later een lekkere maaltijd voor ons, mochten we ’s avonds mee naar een muzikale avond en konden we in de woonkamer slapen. Leuk al die slaap-herinneringen! En dat dankzij al die vriendelijke mensen!
Het is nu ook de hoogste tijd voor een foto van de slaapplaats en de keuken zoals we het grootste deel van de reis meemaakten, heerlijk, onder veel sterren!
We passeren Carterton en omdat deze plaats in Nederland
bekend is door de vele Nederlanders die hier wonen en de kerk van de
gereformeerde gemeente die hier staat, willen we op zoek en kijken wie en wat we
aantreffen. Specifiek hebben we gehoord dat een familie Evers hier woont,
kennissen van Ies Goedbloed van Avanta. We denken via de kerk een
aanknopingspunt te hebben om deze familie op te speuren. We vinden de kerk niet
direct, maar vragen een wandelaar of zij meer weet. Zij weet wel dat er een
christelijke school is, twee straten verderop, waar Nederlanders naar toe gaan.
Daar aangekomen zien we gelijk dat we goed zitten. Bijvoorbeeld door de
reformatorische kledingstijl van de mensen en we kunnen hen in het Nederlands
aanspreken. De kerk blijkt naast de school te staan en mevrouw Evers blijkt juf
op deze school te zijn. We gaan een rondleiding van Martin Schot, die een
oud-leerling van mijn blijkt te zijn uit mijn Guido-tijd en we krijgen het
adres van familie Evers in Masterton. Een bijzondere dag!
We trekken verder richting het Noorden, via het vulkanische
gebied. Drie grote vulkanen op een rij kenmerken het landschap. De derde in de
rij is de Tongariro, in het nieuws vanwege de recente vulkanische activiteiten.
Buitengewoon, omdat het wel 150 jaar geleden is dat deze vulkaan actief is
geweest. Een buitenkans voor ons dus om hier foto’s van te nemen. We maken ook
een mooie wandeling met zicht op de vulkanen.
We bezoeken ook een bijzonder mooi park in deze omgeving,
Waiotapu, een geothermisch gebied, met allerlei kleuren zwavelmeren. Het
betekent “heilig water” en was voor de Maori’s altijd een bijzondere plaats.
Bij
dit park is ook een actieve geiser. Alhoewel, een geiser die geactiveerd kan
worden. Met een zakje zeep spuit deze geiser inderdaad precies om 10.15u zoals
in de folder staat. Dit is geen Strokkur (IJsland)! Maar het park is bijzonder
mooi. De hele omgeving ook. Het park is nabij Rotorua, waar de dampen overal
uit de grond komen. De aarde leeft hier.
We genieten van de hotpools, dichtbij
Rotorua. Het weekend verblijven we op een camping in Rotorua, waar we de tweede
nacht in een lodge mogen slapen, omdat we bijna zijn weggestroomd de eerste
nacht, zoveel regen!
Voor mij het mooiste deel van de reis over het Noordereiland
is het schiereiland Coromandel. Wat een prachtig stuk natuur. Wat een prachtige
kusten en wat een mooie, verlaten gravelweg langs de kust omhoog. We worden ook
wel bijzonder getrakteerd als we op het alleronverwachts langs de weg, in een
baai, een groep van wel 20 dolfijnen zien. Wel een uur lang vermaken zij ons
met hun kunstjes. De adrenaline giert door je lijf als je dit ziet!
’s Nachts hebben
we zo’n mooie kampeerplek dicht bij het strand. We maken hier een nachtelijke
strandwandeling en ook vroeg in de ochtend zijn we weer op het strand te vinden.
Dit is een pareltje, volgens de LP een onontdekt pareltje. Dat lijkt
tegenstrijdig als het in de LP staat, maar we zijn hier werkelijk helemaal
alleen. En wat een sterren zijn er ’s nachts en wat een mooi wit strand zien we
de volgende dag. Ook zijn er prachtige schelpen te vinden en genieten we van de
golven en de kustlijn.
De volgende dag hebben we een geweldige kampeerplek op het
uiterste puntje van het eiland. Hier maken we ook een mooie wandeling. Doordat
het winter is, zijn er nagenoeg geen toeristen. Ook hier zijn we weer de
enigen, dat is een groot voordeel van dit jaargetijde!
We moeten nu weer richting Auckland, voor de terugreis, die
dan toch echt steeds dichterbij komt. We kiezen ervoor de mooie route terug te nemen, als we de Coromandel verlaten. Dat wil zeggen door een tropisch gebied, met een gravelweg. We krijgen geen spijt van deze tocht.
De laatste dag besteden we op een klein
schiereilandje boven Auckland. Er is hier een vogelgebied, waar steeds meer
bijzondere vogelsoorten worden uitgezet en beschermd. O.a. de kiwi! We hopen
echt dat we een kiwi zullen zien, maar dat gebeurt helaas niet. Deze vogels
zijn schuw en als je ze al ziet, dan is het in het donker. Deze vogel blijft
dus voor ons een geheim. We hebben een stuk van Nieuw Zeeland ontdekt, maar het
land herbergt nog veel geheimen voor ons, o.a. de mysterieuze kiwi!
Na een reis die in totaal 24 vlieguren, 12 overstapuren en 3
treinuren duurt, ben ik weer thuis.
The end of a long, unforgettable journey!
Met dank aan mijn reisgenoten voor de prachtige foto's die ik kreeg en voor hun leuke reisgezelschap: Jan Anker, Trudy Dokter, Nico Haase, Leanne Kok, Arjo van der Steen, Henk Geert Stegemann, Irma Verduijn en Petra van Wijk.
NEXT
Wat is je volgende reis? vragen mensen vaak....
NEXT
Wat is je volgende reis? vragen mensen vaak....
Vandaag ga ik naar de Pakistaanse ambassade om te voldoen
aan de laatste formaliteiten om ons visum te krijgen voor de geplande reis in de
herfstvakantie. Het is een Avantareis, waarbij we ook het project hopen te gaan
bezoeken, waar stichting Diwa in Nederland geld voor inzamelt. De groep bestaat
momenteel uit 8 mensen, dat is een leuk aantal.
Hoe het ging vandaag....
Na 3 uur wachten in de Pakistaanse ambassade mochten we
eindelijk betalen voor de visa, gelukkig was ik niet alleen, maar was ook
Caroline de Bruin erbij. Het is een komen en gaan, van en naar het loket.
Iedereen wordt standaard -tig keer teruggestuurd met nieuwe opdrachtjes. Of je
nu uit Limburg komt, of al vier uur gewacht hebt met 2 kleine kinderen,
Pakistaanse democratie is dat iedereen gelijk behandeld wordt. Een voorbeeldje,
de mevrouw die met 2 kleine kinderen 4 uur had gewacht, moest terug naar huis,
om een bewijs te halen, dat haar schoonmoeder in Pakistan, die ziek is, echt
haar schoonmoeder is. Zij woont zelf in Beverwijk. Ik blij dat ik in Rotterdam
woon! Gelukkig kan ik de visa volgende week ophalen. Voor de zekerheid wel even
bellen van te voren, je weet maar nooit of de ambassade niet ineens een dagje
dicht is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten