Karin K on DigiTour: Een week in de Omo Valley is een week in een andere wereld.

Van 22 t/m 29 april 2017 was ik op reis met Caroline van der Wel (de Bruin ja;) en met Zadok. Onze bestemming was een paar jaar geleden al uitgekozen. Toen we in 2013 in het noorden van Ethiopië waren, rond Gondar en Lalibela, waar het ontzettend mooi was, zeiden we tegen elkaar, nu willen we het zuiden ook nog wel eens zien. Van de Omo Valley hadden we namelijk mooie foto's gezien van mensen met een uiterst traditionele leefwijze. Dit leek ons een plekje van de wereld dat we snel zouden moeten bezoeken, voordat ook hier de moderniteit zijn intrede had gedaan. Dat snel werd uiteindelijk rum vier jaar later...

De Omo Valley is het gebied in het Zuid-Westen van Ethiopië, genoemd naar de Omo rivier,
een 760 km lange rivier die ontspringt ten westen van Addis en eindigt in het Turkanameer, dat grotendeels in Kenia ligt.

De voorbereidingen bestonden vooral uit het regelen van een visum, het zorgen voor de nodige inentingen, het meenemen van veel deet en het innemen van lariam (heel spannend, zouden we gaan hallucineren..? maar op het feit na dat Zadok weken lang bijna niet in slaap te krijgen was, viel het reuze mee;).

Prik! Aan beide kanten! Ai, ai!

Met een volle tas en veel zin vertrokken we vanaf Zaventhem. Na een vlotte gang door de douane en het snel arriveren van onze tassen, staan we buiten. Africa, here we come! De chauffeur van ons hotel staat op ons te wachten. Lungo, onze Ethiopische vriend, zal deze week onze gids zijn. Hij heeft een berichtje achtergelaten dat we de volgende dag om 7u klaar moeten staan. Gezien het rond 2u is inmiddels, is het de hoogste tijd om te gaan slapen.
Lungo houdt zich aan zijn woord. Om 7u staat hij voor de deur. Gelukkig zijn we wakker en kunnen we de dag beginnen. We beginnen met een lekker ontbijt en installeren ons daarna in een mooie 4x4 Toyota waar we ons de rest van de week ook mee zullen redden.
De eerste dag zullen we een grote afstand overbruggen. Onze eindbestemming is Arba Minch, de uitvalstad voor de Omo Valley. Onderweg stoppen we zo nu en dan. Bij een interessante plek..

In de omgeving van Tiya staan 36 stelae of obelisken die een grote begraafplaats markeren. De leeftijd en culturele oorsprong is onbekend. De stelae zijn 1 van de 8 werelderfgoed-wonderen in Ethiopië.

of bij leuke mensen..

.. waar we binnen mogen kijken..

of voor koffie.. die heerlijke Ethiopische buna...

of worden we gedwongen te stoppen voor natuurgeweld;) ..

We brengen ook een bezoek aan de zus van Lungo en haar man die pastor is:

verse koffie

fotomomentje

Zadok had het soms niet al te breed. Dan werd hij nagezeten door hordes kinderen..

en moest hij rennen voor zijn leven..;)

hier wordt hij snel afgevoerd..;)

Onderweg was er zoals verwacht veel te zien..

een lokale markt

op een prachtig uitkijkpunt, een groepsfoto;)

We naderen het hart van de Omo Valley als we de eerste Hammar dames zien.

hier zijn we in één van de dorpjes; er is veel te zien

Zadok heeft een vriendinnetje gevonden ~ hij is zelfs een beetje verliefd;!

We brengen een bezoek aan de markt in het dorpje.

even de koopwaar uitproberen

vrouwen onder elkaar

kinderen onder elkaar - mijn favoriete foto!

Zadok heeft een personal guide

We overnachten deze avond in onze eigen tent. Deze staat op de compound van een familie, in één van de villages in de Omo. We worden uitgenodigd voor koffie. Dit is volgens mij de eerste keer in mijn leven dat ik koffie níet lekker vind! Het wordt geserveerd in een houten kalebas. Het is aardedonker in de hut, want we zijn in het donker gearriveerd (op de foto is het licht door de flits van mijn camera). Helaas wil Zadok met de zaklamp in de koffiepot schijnen, waardoor we zien wat we aangeboden krijgen. Een mengsel van stof, rauwe koffiebonen..? en gekookt (in het gunstigste geval) water. Deze mensen leven puur van wat de natuur hen biedt. Er is nagenoeg niets, dat niet is gemaakt van hout of dierenhuiden. Wat leggen deze mensen weinig beslag op het milieu en wat leggen wij daarentegen ongekend veel beslag op het milieu. Als ik in mijn directe omgeving rondkijk is er nagenoeg niets dat rechtstreeks uit de natuur komt, alles heeft een bewerking ondergaan. Het is nogal beschamend en daarom een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Wat leven deze mensen in de natuur. Eén van de hele mooie kanten daarvan, is de sterrenhemel die zij elke nacht boven zich zien. Deze is fenomenaal. Prachtig! Zonder bederf door enig kunstlicht, waar vind je dat nog!

slok slik weg

's ochtends zien we waar we de nacht hebben doorgebracht - dat is leuk wakker worden

bij het ochtendritueel hoort weer een bakje koffie;)

een geiten-melkende dame

Wat bij de vrouwen opvalt, zijn de enorme striemen op hun rug. Heel bizar. Daarover later meer....

ongelofelijk

Deze dag brengen we een bezoek aan de lokale markt.. waar we later voor blijken te moeten betalen..

bijzondere ontmoetingen

en daarna nog aan het stadje.. waar we na afloop ook al voor blijken te moeten betalen..

leuk plaatje, ik aan de praat en Zadok aan het spelen

Als we verder rijden, willen we alleen nog maar spontane ontmoetingen. Dus geen stops meer waar we achteraf of vooraf geld voor moeten betalen.

in de verte zien we een aantal huisjes, we lopen er naar toe..

Het is een leuke wandeling, onderweg wordt er bij ons aangehaakt. Omdat we niet weten waar we uitkomen, is dit juist zo leuk!

superleuk plaatje, Zadok voorop

we worden gastvrij onthaald

met koffie...!

we worden weer uitgeleid en lopen terug naar onze auto

De nacht in de tent is ons goed bevallen en daarom gaan we voor ons tweede nachtje..

deze keer op een leuke camping, waar we de enige gasten zijn

de eigenaar maakt een vuurtje voor ons, met hout van de omheining

er is ook een leuke plek om te schommelen

We vervolgen onze weg de Omo Valley in, alleen nog maar met spontane stops..

een bezoekje aan een familie, de dame links zoogt een tweeling, de dame rechts heeft ook een klein kindje

Een hoogtepunt in onze reis, zal het bijwonen van een bull-jump-ceremonie zijn. Hiervoor moeten we eerst een eindje rijden. We rijden door een droge rivierbedding. Onze chauffeur ziet het eerst niet zitten om de auto de kant op te rijden, omdat het zo steil is. Maar, we kunnen ook verder lopen, want het is nog maar 20 minuten lopen...............;))).

de rivierbedding

de wandeling..

.. die uiteindelijk 2,5 uur duurde...!

Op de plek van het feest, werd er al flink gedanst, door de dames. Dit zijn de meest nauwe familieleden van de as. bruidegom. Het idee achter de ceremonie is, dat de as. bruidegom, aan het einde van het feest, over een aantal stieren heen zal springen, in zijn nakie. Daarna is hij getrouwd, al weet hij nog niet met wie. Voor het zover is, laten de dames zich slaan door de mannen van hun keuze. Zij overhandigen hem een aantal lange, dunne stokken, een soort twijgen. Zij gaan voor hem staan en hij slaat hen via hun vooraanzicht, op de rug. Op de rug verschijnen vervolgens dikke striemen. Ja, tot bloedens toe, laten de dames zich slaan. Het bloed stroomt over hun rug. Voor ons is het verschrikkelijk om te zien. De dames geven echter geen kik. Zij zijn trots op de littekens, het laat zien hoeveel zij van hun man houden. Door het dansen lijken ze aardig in trance te raken, wat denk ik wel een prettige bijkomstigheid is.

we krijgen honing aangeboden, net uit de raat

de mannen worden geschminkt

en wij staan te kijken

de as. bruidegom ondergaat een soort inwijding

deze mensen staan te kijken naar het bull-jumpen

het is al donker en ik sta op een afstand, dus het is niet goed te zien, maar in het midden wordt er ge-jumpt

Het is echt een bizarre ervaring. Hoe is het mogelijk, dat werelden waarin mensen leven, zóveel van elkaar kunnen verschillen. En hoelang zullen dit soort tradities nog bestaan?
Gelukkig heeft de chauffeur de auto inmiddels ''op de kant'' gekregen en hoeven we niet terug te lopen. Inmiddels is het ook geheel donker geworden. Bij aankomst in het stadje, blijkt ook nog eens de stroom uitgevallen. Het is aardedonker in het hele stadje. Er is echt nergens een lichtje te zien. Er is dan ook geen maaltijd meer te kopen, het netwerk ligt plat (dus telefoneren of sms-en kan niet) en het enige wat we daarom kunnen doen is ons bedje opzoeken. Caro trapt ondertussen nog in een enorme doorn, die helemaal door haar slipper heengaat. Dus bij zaklamplicht, voeren we voor we gaan slapen nog even een noodingreep uit.

Onderweg de Omo Valley uit, passeren we een Canyon-achtig gebied. New York noemen de mensen het. Het is een verbastering van ''new work''. O ja, het is vandaag Koningsdag, 27 april 2017. Te zien aan onze kleding;). Ver van huis, maar Oranjegezind!

Daarna bezoeken we nog een dorpje, dat ook op de Unesco lijst staat.

In het dorpje: prachtig, dit zelfgemaakte speelgoed. Wat je van een motorolie-fles en wat flessendoppen al niet kunt maken!

In het dorpje: dit is een steen en als je hem kunt optillen, ben je klaar om te trouwen.

Dan is het tijd om de Omo Valley weer te verlaten. Vannacht zullen we onze tent weer opzetten in Arba Minch.

Onderweg: een heerlijk, schoon restaurant. Een echte vakantiefoto.

Nog zo'n echte vakantiefoto.. bij het hotel waar we onze tent op zullen zetten.
We zijn terug in Arba Minch, de uitvalsstad voor de Omo Valley.

Het hotel in Arba Minch ligt aan een groot meer (in een nationaal park). Er huizen veel maribus.

De volgende dag maken we in de ochtend een boottocht over het meer. De omgeving/achtergrond is schitterend. Bergen, groen, veel watervogels (maribus, pelikanen). En dan, ín het meer, nijlpaarden en een hoop krokodillen..!