Sumbawa

De overtocht was zoals gezegd schitterend, met een prachtige zonsondergang. Daarna was het donker. Niet prettig als je nog geen hostel hebt. In Besar ga ik de bus uit met een grote tas en een slapend Dokje. Gelukkig is er een vriendelijke man die Engels spreekt (één van de weinigen op Sumbawa) op de terminal, hij stuurt ons met een scooter naar een dichtbijgelegen hotel. Dokje kan ik zo op bed leggen. Hij is zwart van de lange busrit. Vaak doet hij namelijk verstoppertje op de grond van de bus. De volgende dag zie ik wat een puinzooi het hier is. Het terrein ligt bezaaid met troep. Het is gebruikelijk in Sumbawa dat je je afval op de grond gooit. Op straat, op een compound, op het strand.. overal is het smerig. Ik geloof niet dat ik eerder zo'n vies land gezien heb. Je ziet ook geen/nauwelijks prullenbakken. Op het terrein van ons hotel grazen koeien. Ze fungeren als grasmaaier. 

De ferry's: we bridge the nation.

Gaga! Is 'beautiful' in het Indonesisch.

Onze bus op de boot

Plezier op de boot

Z ligt erbij alsof hij zojuist een oorlog heeft overleefd.

De compound van het hotel

Zondagochtend gaan we met een scooter naar een protestantse kerk. Het eiland is bijna geheel islamitisch. Volgens de dominee die ik na de dienst even spreek, is de kerk 'Dutch heritage, from the colonial time'. De liturgie doet heel Nederlands aan. Eerlijk gezegd vind ik het er nogal stijfjes aan toegaan voor een buitenlandse kerk. Maar met de uitleg van de dominee begrijp ik het. Er vindt ook nog dopen plaats van 4 volwassenen. Met regelmaat worden er mensen gedoopt volgens de dominee. Ik begreep er niet veel van. Wel dat het de eerste (?) adventzondag was, de preek ging over Jesaja 11.

s Middags komt de vriendelijke man van de avond ervoor langs bij het hotel. Als ik zeg dat ik naar het strand wil, vraagt hij of hij mee mag. Hij spreekt ook nog een beetje Nederlands, zijn oma kwam uit uit Utrecht! Ik vind dat wel gezellig, dus we trekken samen op. Het strand is ongekend smerig. Gelukkig vinden we een ministukje dat schoon is. Grappig is dat Z dat helemaal niet kan schelen. Tussen het puin gaat hij op zoek naar wat voor hem van waarde is. (Zo zei hij ook over dat vieze hotel: hoe lang blijven we hier nog, ik vind het zo leuk met die koeien!). In een straatje met lokale restaurantjes eten we vis met rijst en ontelbare vliegen.

De speelgoedkraam komt langs.

Op maandag gaan we met de bus naar Bima. De rit duurt 9,5 uur. De bus stopt vaak en heeft ook af en toe een mankementje. Er zit een vrouw in de bus in niqaab. Z vindt dat heel spannend en blijft er vragen over stellen. Waarom heb jij dat niet? Waarom hoeven mannen dat niet?

Ons fruitmomentje

De bijrijder telt de opbrengst.

In Bima besluit ik om eerst iets te eten en dan gelijk door te gaan naar Sape, de havenstad. Er gaat geen bus meer. Zegt men. Met de scooter is het een uur. Ik wil echt niet in Bima blijven, dus denk wegwezen hier. Onze alleraardigste chauffeur moet eerst nog even langs zijn huis om zijn jas te halen. In de woonwijk zwaait hij naar iedereen, alsof hij een vette buit acherop heeft. Ik moet hem vast een deel van het geld geven, anders kan hij niet tanken. Het is een mooie rit, door bergen en dorpjes. Ook zie ik nog apen. In Sape heb ik een hotel uit de LP, aan de ingang van de haven.

Z koopt druiven

Z verzint overal spelletjes, hier hinkelen

Onderweg moeten we even wachten op onze chauffeur, die aan de gebedsoproep gehoor geeft.

Afscheid van de chauffeur

Nog een drankje voor we gaan slapen

De badkamer in ons hotel in Sape

De volgende dag zien we dat het straatbeeld hier nog gedomineerd wordt door paard en wagen. We horen dat de boot pas om 16u vanmiddag gaat! Ik ben wel blij dat ik de avond ervoor al ben aangekomen. De eerste bus ging nl om 5u 's ochtends en dan zou je de ferry van 9u kunnen halen... die dus niet ging.! De andere backpackers die ik nu ontmoet kwamen om 7u met deze bus aan en ontdekten toen dat de boot pas om 16u gaat. Niet leuk, ze zijn doodmoe, het is ook nog eens bloedheet.
Volgens een man bij het hotel is er een mooi strand dichtbij. Het staat raar genoeg niet in de LP. Het is absoluut prachtig. Ik besluit om hier naar toe te gaan. Ik zie nu voor het eerst een mooi stukje van Sumbawa. Gelukkig maar, anders zou ik te negatief zijn. De mensen zijn trouwens aardig, maar bijna niemand spreekt Engels, je hebt dus weinig contact. En het eten, wat je ziet in de kraampjes langs de weg zijn koekjes en chips, en rijst in papieren zakjes. Geen vetpot. Het is echt lastig iets fatsoenlijks te eten wat je maag vult. Maar terug naar dat strand. Daar heb ik wat foto's van uiteraard. Wat ik gek vond, er waren best wat volledig bedekte moslimdames die met mij in bikini op de foto wilden. Eerst sloeg ik nog een doek om, later dacht ik, omdat ze maar langs bleven komen, het is wel best. Ik ben benieuwd wat ze met die foto's doen.

Ontbijtje

Het strand Lariti

We had a hard time. De laatste dagen waren pittig. De ritten lang en warm, het eten slecht. Dokje bleef vrolijk gelukkig. Op de ferry werd ik ziek. Ik hield niets meer binnen. Het was gelukkig deels een nachtferry geworden. Hij vertrok pas om 19u uiteindelijk. We sliepen dus nog. Om 2u kwamen we aan. Van de buitenlucht knapte ik op. Iemand bracht ons naar een hotel. Met schone lakens, airco en WIFI. Als we heerlijk tussen de schone lakens liggen hoor ik een stemmetje. Mama, zullen we de dag nog evalueren? Ja, wat vond jij het leukste deze dag? De boot. En het minst leuke? Dat ik geen snoepjes kreeg. Ik vond het leukste het strand en het minst leuke dat ik ziek werd.

Voor vertrek nog even spelen.

Naar de ferry

Ons slaapplekje voor een paar uurtjes.

Vandaag deden we nauwelijks iets. Ik wist vanochtend nog niet of ik de puf zou hebben om vanavond iets te schrijven. Maar het is dus gelukt. Ik word heel gelukkig van schrijven. Ik heb het echt gemist. Morgen gaan we naar Komodo, voor Zadok het hoogtepunt van deze trip: de komodovaranen bekijken! Ik ben heel benieuwd. Het is een dagtrip.